Τα ομοιοπαθητικά φάρμακα μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην καθημερινή οδοντιατρική κλινική πρακτική, έχοντας αντικαταστήσει ουσίες τοξικές για τον οργανισμό (αντιβιοτικά, ισχυρά αντισηπτικά, αντιφλεγμονώδη). Η έλλειψη παρενεργειών κάνει τα σκευάσματα αυτα κατάλληλα για χρήση σε νεογνά, εγκύους, ασθενείς με καρδιακή και νεφρική ανεπάρκεια και άτομα μεγάλης ηλικίας. Με τη βοήθεια της Ομοιοπαθητικής τονώνονται οι φυσικές δυνάμεις του οργανισμού, ώστε να γίνει πιο ισχυρός απέναντι σε χρόνιες νόσους όπως η περιοδοντοπάθεια και ο πολυτεριδονισμός, που είναι πλέον τόσο συχνές στο σύγχρονο άνθρωπο.

Πόνος, σύμφωνα με τον ορισμό που έχει δοθεί από τη διεθνή ένωση μελέτης του πόνου, είναι μια δυσάρεστη αισθητική και συναισθηματική εμπειρία που σχετίζεται με κάποια πραγματική ή «φανταστική» βλάβη στα ζωτικά μας όργανα. Ο πόνος είναι μία υποκειμενική αίσθηση που έχει να κάνει τόσο με την αιτία του (π.χ. βλάβη στο ισχιακό νεύρο), όσο και με την υποκειμενική θεώρησή του από το δεδομένο ασθενή.

Το ίδιο βλαπτικό ερέθισμα δεν προκαλεί το ίδιο δυσάρεστο συναίσθημα σε όλους τους ασθενείς. Υπάρχουν κάποιοι που απλώς πονάνε και ζουν με αυτό και κάποιοι που δεν μπορούν να συμβιώσουν μαζί του και κάνουν χρήση ισχυρών αντιφλεγμονωδών φαρμάκων.
Ο πόνος είναι συχνότερος στις ηλικίες μετά τα 50 χρόνια, επειδή σε αυτή την ηλικία έχουμε εμφανείς εκφυλιστικές αλλοιώσεις σε διάφορα όργανα και κυρίως στην σπονδυλική στήλη και τις αρθρώσεις (εκφυλισμός της κροταφογναθικής άρθρωσης).
Κάθε άνθρωπος βιώνει και εκφράζει διαφορετικά τον πόνο. Η προσωπική εμπειρία του πόνου επηρεάζεται από πολλαπλούς εξωτερικούς παράγοντες και αποκαλύπτεται μέσω του λόγου, της έκφρασης και της συμπεριφοράς των ασθενών.
Η διάγνωση του πόνου με βάση την ολιστική – ομοιοπαθητική θεραπευτική, είναι μία πολύπλοκη διαδικασία που σκοπό έχει:
α) να διαγνώσει την αιτία του πόνου,
β) να βελτιώσει τον τρόπο που ο ασθενής αντιδρά σε αυτόν και
γ) να θεραπεύσει τον πόνο.

Τα παρακάτω στοιχεία συλλέγονται γι’ αυτόν τον σκοπό με βάση ένα πολύ αυστηρά προκαθορισμένο ερωτηματολόγιο που περιλαμβάνει:

α) Εξέταση της στοματογναθικής περιοχής.

Για την κλινική εξέταση του ασθενή που αφορά τον πόνο και την εστίασή του, εξετάζουμε κλινικά και ακτινογραφικά τα δόντια και τη γνάθο, και κάνουμε αξονική και αν χρειαστεί μαγνητική ακτινογραφία στην κροταφογναθική άρθρωση.
Αξιολογούμε την ποιότητα των οδοντιατρικών εργασιών που έχει στο στόμα του ο ασθενής: το είδος των μετάλλων που έχουν χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή στεφανών (θήκες) ή γεφυρών, την ύπαρξη διαφόρων μετάλλων ως υλικά έμφραξης δοντιών, για παράδειγμα χρυσός ή μαύρο σφράγισμα (αμάλγαμα, το είδος και το υλικό εργασιών όπως οδοντοστοιχίες μερικές ή ολικές, για παράδειγμα, το είδος του πλαστικού και η προέλευσή του.
Εξετάζουμε επίσης το χρώμα της γλώσσας, την υφή και την κινητικότητά της.
Ψηλαφούμε τους περιβάλλοντες ιστούς του στόματος, όπως ο μυς του αυχένα, μύες που βρίσκονται κάτω από τη γνάθο κλπ.
Εξετάζουμε το χρώμα και την υφή της παρειάς, της υπερώας και της περιαμυγδαλικής ζώνης.

β) Το ιστορικό του ασθενή.

Το ιστορικό του ασθενή αφορά το σημερινό ψυχολογικό του προφίλ και τις εμπειρίες που έχει συλλέξει κατά τη διάρκεια της ζωής του, με έμφαση στην παιδική του ηλικία.

γ) Τις τυπικές εργαστηριακές εξετάσεις.

δ) Τις τυπικές κλινικές εξετάσεις (π.χ. νευρολογικές).

ε) Ένα ερωτηματολόγιο με την κλίμακα εμφάνισης του πόνου και το ωράριό του.

Στο ερωτηματολόγιο αυτό υπάρχουν σαφείς ερωτήσεις για την ποιότητα του πόνου (καυστικός, πιεστικός κλπ), τις κλιματολογικές συνθήκες που τον προκαλούν (ζέστη, κρύο, υγρασία κλπ), τις ψυχικές καταστάσεις στις οποίες εμφανίζεται (π.χ. σε λύπη, σε χαρά, σε κλάμα).

στ) Τη λήψη λεπτομερούς ομοιοπαθητικού ιστορικού.

ζ) Τη χρήση συσκευής βιοσυντονισμού.

Με τη βοήθεια συσκευών βιοσυντονισμού μετράμε την επιβάρυνση του οργανισμού του ασθενή από:

1) τα υλικά που είναι φτιαγμένες οι γέφυρες και τα σφραγίσματά του,

2) τις εξαγωγές και τις απονευρώσεις,

3) την αντανάκλαση αιτιών που βρίσκονται μακριά από το στόμα, στην επιβάρυνση της στοματικής κοιλότητας (π.χ. τραυματισμός στο κρανίο),

4) την επιβάρυνση του σώματος από εξωγενείς παράγοντες όπως τα γεωπαθητικά ρεύματα, οι ακτίνες UV, η ακτινοβολία των κινητών και άλλων συσκευών, οι μολύνσεις από φορμαλδεΰδη ή βαρέα μέταλλα.

Όλα τα παραπάνω στοιχεία είναι χρήσιμα γιατί ο χρόνιος πόνος δεν μοιάζει με τον οξύ που ελέγχεται με συνήθη παυσίπονα αλλά είναι μία βασανιστική εμπειρία για τον ασθενή και αποτελεί μία βιολογική λειτουργία που αλλάζει την ψυχολογία των ασθενών και τους απομονώνει από το κοινωνικό περιβάλλον. Ο χρόνιος πόνος είναι μία «αναπηρία» που κάνει τον ασθενή να νιώθει διαφορετικός από τους συνανθρώπους του, του επηρεάζει τη σκέψη και τη διάθεσή του, αλλοιώνει τη συμπεριφορά και οδηγεί σε εξάρτηση από επικίνδυνες φαρμακευτικές ουσίες, επηρεάζοντας την ατομική του ανεξαρτησία και τις διαπροσωπικές του σχέσεις.
Τα πλεονεκτήματα της αντιμετώπισης του χρόνιου στοματογναθικού πόνου με τη βοήθεια της ομοιοπαθητικής και της φυτοθεραπείας είναι η έλλειψη παρενεργειών που εμφανίζουν οι παραπάνω θεραπευτικές αγωγές. Τα άτομα με εύθραυστη υγεία όπως βρέφη, έγκυες, υπερήλικες, διαβητικοί και νεφροπαθείς μπορούν με ασφάλεια να εμπιστευτούν τις φυσικές αυτές μεθόδους θεραπείας.